Ի՞նչ վտանգներ է պարունակում երեխաների շփումը նեյրոցանցերի, ձայնային օգնականների հետ

Երեխաների և դեռահասների կողմից ձայնային օգնականների, նեյրոցանցերի և չատբոտերի օգտագործումը կարող է փչացնել ծնող-երեխա հարաբերությունները, քանի որ ծնողը կարող է ինչ-որ չափով դուրս մղվել և նրա տեղը կարող է զբաղեցնել արհեստական ​​բանականությունը։ Դա նաև կարող է հանգեցնել երեխայի մտավոր զարգացման թուլացմանն ու արգելակմանը և երեխայի անձի դեգրադացմանը, այս մասին Газета.Ru-ին ասել է մանկական հոգեբան, «Инфоурок» հարթակի հոգեբանության ու մանկավարժության ուսուցչուհի Օլգա Բորտնովսկայան։

Հոգեբանի խոսքով՝ վտանգավոր միտում կա․ ձայնային օգնականի նկատմամբ վստահության մակարդակն ավելի բարձր է, քան ծնողների նկատմամբ։ Երեխաներն ու դեռահասներն ավելի հաճախ լսում են արհեստական բանականությանը, քան ընտանիքի անդամներին:

«Առաջին հերթին, դա պայմանավորված է նրանով, որ ծրագրերը չեն «հանդիմանում» սխալ վարքագծի համար, երեխան կարող է նրանց ամեն ինչ ասել և չվախենալ ծնողների զայրույթից: Արդյունքում տեղի է ունենում ծնող-երեխա հարաբերությունների քայքայում, երբ ծնողը դուրս է մղվում, իսկ նրա տեղը զբաղեցնում է արհեստական բանականությունը։ Ձայնային օգնականները կարող են ազդել նաև երիտասարդ սերնդի հայացքների և համոզմունքների ձևավորման վրա: Արհեստական ​բանականության այսպիսի ազդեցությունը կարող է խաթարել սեփական արժեքային համակարգի կառուցման և գենդերային ինքնորոշման բնականոն գործընթացը»,- նշեց հոգեբանը։

Բացի դրանից՝ երեխաների մտավոր աշխատանքի մեծ մասը կատարվում է արհեստական ​​բանականության միջոցով, և, հետևաբար, վերանում է համակարգված մտածելու, վերլուծելու և տեղեկատվություն փնտրելու, կանխատեսելու և որոշումներ կայացնելու անհրաժեշտությունը: Արդյունքում դա հանգեցնում է երեխայի զարգացման թուլացմանն ու արգելակմանը։

Կա արհեստական բանականության կիրառման մեկ այլ վտանգ․ քանի որ այդ ծրագրերը նման են մարդկանց, դրա պատճառով կարող է տեղի ունենալ երեխայի անհատականության դեգրադացիա։

«Այսինքն՝ երեխան շփվում է մեկի հետ, ով ունի ձայն, իր կարծիքը, կարողանում է կատակել, կարեկցել և աջակցել այն մակարդակով, որով դա ներառված է նրա ծրագրում։ Աստիճանաբար իրականի և վիրտուալի սահմանը լղոզվում է: Շատ երեխաներ սկսում են արհեստական բանականությանը վերաբերվել որպես կենդանի էակի, այն աստիճան, որ երեխաները կարող են սիրահարվել ծրագրին: Այս պահվածքը կարող է հանգեցնել սոցիոպատիայի, հասակակիցների և սկզբունքորեն այլ մարդկանց հետ շփվելուց հրաժարվելու»,- նշել է նա։

Ըստ մասնագետի՝ միևնույն ժամանակ, հնարավոր չէ նաև միանշանակ ասել, որ նեյրոցանցերը չարիք են երեխաների համար։ Դրանք կարող են նպաստել ուսուցման գործընթացին և օգնել երեխաներին նոր բան սովորել: Սակայն դրա համար ծնողները պետք է ավելի շատ ժամանակ անցկացնեն իրենց երեխայի հետ, ծնողական ռեժիմ դնեն համակարգչում և հեռախոսում, ինչպես նաև կազմակերպեն նրա ժամանցն այնպես, որ նա զբաղված լինի «իրական աշխարհի» գործերով։